„Старецот Абдула живеел со години сам во пустина под жешкото сонце. Уште од детството сонувал да ископа голема дупка која дождот ќе ја пополни и на тој начин ќе се формира езеро во кое ќе уживаат неговите синови и внуци.

Кон крајот на животот решил да го направи токму тоа. Цели 9 години копал огромна дупка дење и ноќе, која подоцна се претворила во прекрасно езеро, оаза во пустината.

Од сите страни доаѓале да му се восхитуваат на неговата работа, велејќи дека не поминал залудно 10 години, но старецот на нивните пофалби одговорил вака:

“Немам ништо со тоа. Бог реши да ни го даде ова езеро. Кога ќе погледнете внимателно, водата не е толку чиста, а има и поубави езера…”

На почетокот луѓето почнале да го третираат езерото како чудо, но по зборовите на старецот полека почнале да ги мијат своите валкани партали и валканите нозе во ова езеро. Некогаш чистата вода, брзо се заматила, а водниот свет исчезнал…

Ова го повредило старецот повеќе од се`, но луѓето реагирале  токму онака како што тој им кажал.

Затоа никогаш не смеете да го обезвреднувате и омаловажувате вашиот труд и труд. Ако вие не се цените себеси, нема да го ценат ни другите“.