И така ѝ нам’мвевме да ни дојдет до нас. Некој од нив дури и ни помогвеја да се качиме на ограда мислејчи и није че скокаме салта. И тогаш ко че им викневне по една такла, ама онака сите наеднуш, ги праевне чишка, ко в река к’пени. Ак не ѝ нам’мевне пак да дојдет со ластите и салтата, еден че викнеше „Видите љујџе змија, вијте колка е!“ А ние сите чекавне на готвос кој на мост, кој на ограда качен.

 

Ја стално се качвев на ограда на средмост з’ш имаше една канделабра и се фашчав за нејзе за да се кача. На финтата со „змијата“ стално се фашчаја ко крапој, поготово туристине. Ељме ги праевме, чуљ до в гашчи. Пак не ни се љутеја мајчините, ретко че се погодеше по некој намчор ама појчето че се смееја ко зелени.

 

Еднуш се сешчам донесоја една неста за сликајне на мостон и нѐ видоја дек скокаме, тој сликарот нѐ викна и ни рече да скокниме по еднуш , демек да е напрајт сликата поинтересна. Ние такви ко него чекавне, срамота е стружанец да скокнит ласта за сликање. Ко му се фрливне со таклите, од долу с’де е видовне нестата чуљосана кеш плачит. Не збркаја некој од сватојте галиба беше, ама ние со норкање подрим и онаму ке Стара Стружанка излеговне. 

 

Така си ѝ врвевне денојте налето, такли скокавне до стемвење.